شعر از: شفیعی کد کنی
اي دوست وقت خفتن و خاموشی ات نبود
وز اين ديار دور فراموشی ات نبود
تو روشنا سرود وطن بودی و چو آب
با خاک تيره روز هماغوشی ات نبود
ميخانه ها ز نعره تو مست مي شدند
رندی حريف مستی و می نوشی ات نبود
دود چراغ موشی دزدان ترا چنين
مدهوش کرد و موسم خاموشی ات نبود
سهراب اضطراب وطن بودی و کسی
زينان به فکر داروی بيهوشی ات نبود
در پرده ماند نغمه آزادی وطن
کانديشه جز به رفتن و چاوشی ات نبود
در چنگ تو سرود رهايی نهفته ماند
زين نغمه هيچ گاه فراموشي ات نبود
ای سوگوار صبح نشابور سرمه گون
عصری چنين سزای سيه پوشی ات نبود
۲۱ سپتامبر ۲۰۰۹، پرينستون
اي دوست وقت خفتن و خاموشی ات نبود
وز اين ديار دور فراموشی ات نبود
تو روشنا سرود وطن بودی و چو آب
با خاک تيره روز هماغوشی ات نبود
ميخانه ها ز نعره تو مست مي شدند
رندی حريف مستی و می نوشی ات نبود
دود چراغ موشی دزدان ترا چنين
مدهوش کرد و موسم خاموشی ات نبود
سهراب اضطراب وطن بودی و کسی
زينان به فکر داروی بيهوشی ات نبود
در پرده ماند نغمه آزادی وطن
کانديشه جز به رفتن و چاوشی ات نبود
در چنگ تو سرود رهايی نهفته ماند
زين نغمه هيچ گاه فراموشي ات نبود
ای سوگوار صبح نشابور سرمه گون
عصری چنين سزای سيه پوشی ات نبود
۲۱ سپتامبر ۲۰۰۹، پرينستون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر