نغمه ی روسپی

بده آن قوطی سرخاب مرا

تا زنم رنگ به بی رنگی ی خویش

بده آن روغن . تا تازه کنم
چهرپژمرده ز دلتنگی ی خویش .

بده آن عطر که مشکین سازم
گیسوان را و بریزم بر دوش
بده آن جامه ی تنگم که کسان
تنگ گیرند مرا در آغوش.

بده آن تور که عریانی را
در خمش جلوه دو چندان بخشم
هوس انگیزی و آشوبگری

به سر و سینه و پستان بخشم.

بده آن جام که سر مست شوم
به سیه بختی ی خود خنده زنم.
روی این چهره ی ناشاد غمین
چهره یی شاد و فریبنده زنم

وای از آن همنفس دیشب من-
چه روانکاه وتوانفرسا بود!
لیک پرسید چو از من .گفتم .
کس ندیدم که چنین زیبا بود!

وان دگر همسر چندین شب پیش -
او همان بود که بیمارم کرد.
آنچه پرداخت .اگر صد می شد
درد زان بیشتر آزارم کرد.

پر کس بی کسم و زین یاران
غمگساری و هواخواهی نیست
لاف دلجویی بسیار زنند
لیک جز لحظه ی کوتاهی نیست

نه مرا همسر و هم بالینی
که کشد دست وفا بر سر من
نه مرا کودکی و دلبندی
که برد زنگ غم از خاطر من

آه .این کیست که در می کوبد ؟
همسر امشب من می آید!
وای ای غم ز دلم دست بکش
کاین زمان شادی ی او می باید !

لب من - ای لب نیرنگ فروش -
بر غمم پرده یی از راز بکش!
تا مرا چند درم بیش دهند
خنده کن بوسه بزن نازبکش!.....

عکس . خالو

سیمین بهبهانی