رستوران هتلي بالاي سردرش اين تابلو را زده بود: «غذاهاي سنتي عاملي براي انتقال فرهنگ ملي.»
ما فكر مي‌كنيم از اين طريق فرهنگ ملي به جاي اينكه انتقال پيدا كند، دفع مي‌شود.
آزادي بيان
تنها جايي كه آزادي بيان و انديشه به‌طور كامل رعايت مي‌شود، دستشويي است. در و ديوار پر است از شعارهاي سياسي و تصاوير خارج از محدوده.
پيشنهاد مي‌شود شهرداري خودش در دستشويي‌ها وايت‌برد (تخته‌سياه) و ماژيك بگذارد، تا نويسندگان به در و ديوار نپرند.
پنجاه سال
به تازگي «صد سال آواز ايران» به صورت نوار و سي‌دي به بازار آمده است. بهتر بود اسم اين گردآوري را مي‌گذاشتند پنجاه سال آواز ايران، چون در اين نوارها و سي‌دي‌ها از صداي زنان خواننده خبري نيست.
سؤال
بعضي از خواننده‌هاي مرد صداي نازك دارند و بعضي از خواننده‌هاي زن صداي كلفت. چرا صداي آنان آزاد است و صداي اينان ممنوع؟ پيشنهاد مي‌شود آن دسته از خواننده‌هاي زن كه صداي كلفت دارند، روي خودشان اسم مردانه بگذارند و ترانه بخوانند. چون محتواي ترانه‌ها هم اغلب مردانه است فكر نكنم كسي تشخيص بدهد كي زنه، كي مرده.
قبضه
در خبري خوانديم كه مأموران نيروي انتظامي از مكاني «دو قبضه» وافور كشف كرده‌اند. ما تا حالا نمي‌دانستيم كه واحد شمارش وافور، قبضه است و فكر مي‌كرديم قبضه را براي شمارش اسلحه به‌كار مي‌برند. مثل اينكه وافور به اسلحه بي‌شباهت هم نيست. شبيه گرز نيست كه هست. فشنگ ندارد كه دارد، آدم را كله‌پا نمي‌كند كه مي‌كند.
كلمات متقاطع
داشتيم جدول كلمات متقاطع روزنامه‌اي را حل مي‌كرديم، ياد حرف يكي از مسؤولان افتاديم كه گفته بود اگر مهاجمان عمودي بيايند، افقي برخواهند گشت. راستي اگر تمام چيزهاي عمودي، افقي مي‌شد و تمام چيزهاي افقي عمودي، دنيا به چه وضعي درمي‌آمد. تصور بفرماييد برج ميلاد خوابيده و درياچه پارك ملت ايستاده است.
داروهاي نشاط‌آور
بعضي از مسؤولان از افزايش مصرف داروهاي نشاط‌آور در كشور ابراز نگراني كرده‌اند. مي‌گويند كساني كه چند بار از اين مواد استفاده كنند، در آنها مي‌توان علائمي چون بهت‌زدگي، منگي، افسردگي، اختلال خواب، تمايل به مصرف مجدد، اضطراب و خودبزرگ‌بيني را مشاهده كرد.
به نظر ما خيلي‌ها در جامعه ما بي‌آنكه قرص شادي بالا انداخته باشند، همه اين علائم را دارند، مخصوصاً خودبزرگ‌بيني را. مگر اينكه نوع ديگري از داروهاي نشاط‌آور مصرف كرده باشند، داروهايي به شكل حب يا آب شنگولي.
شعر افغاني
اين رباعي را هم يكي از شاعران افغاني در زمان حكومت طالبان سروده است:
در شهر هرات، بانوان دك شده‌اند
چون تلويزيون دچار برفك شده‌اند
ديروز شبيه نان قندي بودند
امروز شبيه نان سنگك شده‌اند
شعر و شاعري
دفترمان را با شعري مي‌گشاييم كه در كيهان 18/5/82 چاپ شده است
دردي‌ست در دلم كه مداوا نمي‌شود
بر گل نشسته بخت من و پا نمي‌شود
دست كرم نشانة مرد است و مرتبت
تير چراغ برق كه آقا نمي‌شود
بي‌ريشه سربلند غبار است، كوه نيست
هر لات بي‌پدر كه مسيحا نمي‌شود
توپ مرواريد
و باز آورده‌اند كه روزي مأموران در كتابفروشي‌ها دنبال كتاب «توپ مرواريد» اثر صادق هدايت مي‌گشتند و پيدا نمي‌كردند.
ناگهان يكي از مأموران با خوشحالي گفت: «من توپش را پيدا كردم.»
مأمور ديگري گفت: «من هم مرواريدش را پيدا كردم.»
معلوم شد آن كتاب‌ها يكي «توپ» اثر غلامحسين ساعدي و يكي هم «مرواريد» اثر جان اشتاين بك بوده است
مقابله به مثل
بر سردر پارك نظامي گنجوي تهران اين بيت را به نام حكيم گنجه نوشته‌اند:
شاد زي با سياه چشمان، شاد
كه جهان نيست جز فسانه و باد
پيشنهاد مي‌كنيم اگر پاركي هم به نام رودكي سمرقندي وجود دارد، روي سردرش بيتي از حكيم نظامي بنويسند.*
* به نقل از ماهنامه گل‌آقا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر