که فرزندانت! همچون تو جگرشان از تشنگی نشاط می طلبد

تایباد!
تایباد شهر من !
با آن شبهای افسانه ایت
با آن ماسه های نا آرامت
با آن داغی جگرت!
که همیشه عطش آب را با خود همراه دارد.
با تو سخن گفتن از نامهربانی ها شاید
آسوده تر باشد.
تا گفتن ز مهر.
که فرزندانت!
همچون تو جگرشان از تشنگی نشاط می طلبد.
باشد که روزگاری دریابیم هم را
وشبها را در پشت بامت
جا خوش کنیم .
وستاره های آسمانت را چیده!
و بر موهای دختران تایبادی بکاریم.
دلتنگی ایامی دارد.
و بسر آید.

خالو