خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بن بست

دهان ات را می بویند
مبادا که گفته باشی دوست ات می دارم.
دل ات را می بویند

روز گار غریبی ست. نازنین

وعشق را
کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند.

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را
به سوخت بار سرود وشعر

فروزان می دارند.

به اندیشدن خطر مکن.

روزگار غریبی ست و نازنین

آن که بر در می کوبد شبا هنگام
به کشتن چراغ آمده است.

نور را در پستو ی خانه نهان باید کرد

آنک قصا بان اند
بر گذر گاه ها مستقر
با کنده و ساتوری خون آلود

روز گار غریبی ست . نازنین

و تبسم را بر لب ها جراحی می کنند
و ترانه را بر دهان.

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کباب قناری
بر آتش سوسن و یاس

روز گار غریبی ست نازنین

ابلیس پیروز مست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است.

خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

احمد شاملو 1358 تیر 31**